Aprila Capriccio

Vojrando — nura leontodo,
arbustoj — nura trila odo.

Ekflutas turdo — tuj el dek
anguloj eĥas fringelbek’.

Aŭskultas ĝin belforma
kastelo duondorma,

langvore levas turon blankan,
kiel streĉatan brakon, kvankam

per freŝa or’ ĝin ŝute
la sun’ jam kovris tute.

Tra l’ park’ naĝadas — rufa
orfiŝo — grase-pufa

sinjoro kun la ŝveba ventro
en flu’ de freŝa aertorento.

Nun estas sportovesto lia
sutan’ de mildo idilia,

ĉar antaŭ ol negoc’ malpura
ekiros, en la cerb’ obskura

de borsovetoj ne la mono
burĝonas nun, sed ia bono,

kiel petaloj de helblua
floreto de l’ printempo frua,

kiuj, domaĝe falos for,
se sub la ŝarĝo de l’ sinjor’

ektremos kun blek-laŭto
la nova luksa aŭto.

Ho, vojorando en april’,
vangfrape ŝerca ventflugil’,

ho sprosoj, ŝtalrisortoj verdaj,
orioloj flute trilkoncertaj,

fringlirlo de arbustoj,
parfumoj dolĉaj gustoj,

forgesi bone nun, ke l’ vivo
estas sovaĝa aĉa drivo,

ke kiom da vizaĝoj,
tiom da batalaĉoj

kaj ke skandal’ per unu foj’
eksplodus, kia eĉ, oj, oj,

se signe, ke en primavero
la trist’, malriĉo kaj sufero

paciĝas, mi, kun ŝerca gaj’
enpaŝus tiun parkon, kaj,

aprila atenculo,
al tiu potenculo

sur verton brilan puŝus mi
mildpugne rulojn du aŭ tri.