Árpád Tóth

[Pron.: a:!rpa:d to:t.] Eble la plej granda formartisto de la ĉi-jarcenta hungara poezio, la plej granda poeto de la silenta malĝojo, tristo rezignacia. Kvankam melankolio ĉeestas en ĉiuj liaj poemoj, kaj eble la gamo de lia poezio ne estas tre vasta, monotoneco tute forestas el liaj verkoj. Ĉiu lia verso kreiĝas per muzikplena, zorge cizelita lingvaĵo, liaj ensorĉaj pensoj profunde impresas la leganton, li kapablas miksi el vortoj milojn da nuancoj de ĉiu koloro. Dekomence li estas kunlaboranto de Nyugat, kvankam dum kelka tempo li vivas en Debrecen, kaj de lie li sendadas siajn poemojn al la Budapeŝta redakcio. Multe li laboras: lin pelas la denaska diligento, la financa bezono, kaj ĉefe la konscio, ke li havas malmulte da tempo. Li estis ftizulo, pro tiu malsano li mortis nur kvardek du jara. El la granda poeta-tradukista triopo de Nyugat (Mihály Babits, Dezső Kosztolányi, Árpád Tóth) kiel tradukisto li havas la unuan lokon: multajn poemojn de Baudelaire, Verlaine, Keats, Wilde ktp. la hungara publiko eĉ ne povas imagi en alia traduko, ol la lia.