Árpád Tóth
La nova dio
Nun nova dio venas al vi, homoj!
Ne tra
incenso, naĝa en obskuraj
haloj albrilas liaj fajr‑okuloj
el ora kadro de ikonoj brunaj,
li nek inter altarkandeloj blankas
kun alabastra mut’ indiferenta,
statu’ trivita de kredulaj kisoj,
ne ĉielul’ enue sorbadanta
siropajn ondojn de tirataj, longaj
litanioj.
Ho ne!
Jen
dio
nova!
Nun nova dio vokas al vi homoj!
Ne la
ĉiel’ lin naskis, ne ĉiele
li vivas, fore nekonat’ mistera,
kovranta vangojn per la firmamento,
kiel per friska blua silktalaro,
ne!
Sed li nek idolo tera
estas,
Ne tiu Mamnon, kiu grasorgojle
sursidis nin, dum el la buŝ serpentis
miliono da antenoj parazitaj,
kaj tiuj sorbaj suĉaj brakoj vringis
virginajn korpojn, rompis por la fajna
medol’ sonorajn kapojn rompis por la fajna
medol’ sonorajn kapojn de l’ poetoj,
kaj penetrante tra l’ profundaj blindaj
fabrikaj fumotuboj, ili glitis
en mornon de la sklavlaboraj haloj
por trinki ĉiun larmon kaj malbenon.
Kaj ĉio
ĉi en la pigra Monstro iĝis
or’ kaj malsato nova, kvankam ŝtopis
l’ intestojn plenajn jam la peza oro,
kaj sur la putra granda korp’ aperis
timigaj oraj kadavromakuloj.
Nun nova dio venis al vi, homoj!
La sango
de la sanga ter’ lin naskis:
la multa, densa, amara sang’ elflua
koaguliĝis tra l’ doloraj kampoj,
kunglue ekkorpis, je figur’ turiĝis.
Figur’ grandega, nuda, sangkolora,
kiu landpaŝe‑vaste piedsvingas
kaj kies voĉ’ eĥigas por ektremo
la Teron, sonorante el la ruĝa
Oriento al la pala Okcidento:
“Jen venis
mi!
La
ruĝa dio
venis!”
Li marŝas, kaj de l’ tondraj paŝoj tremas,
la blonda Sejno bordojn transverŝante,
Jerike eĥas la Westminster olda,
sur verda vitro de la Oceano
antaŭentremas ruĝe lia ombro
mil mejlojn longa, kaj ĝi ĉirkaŭkaptas
la blindan muron de la Blanka Domo.
Hosana al vi, nova di’, hosana!
Ekkonu
nin, la viaj estas ni!
La kara viva suk’ en vi movanta
la koron, ĉi triumfa ruĝa pulso
ankaŭ el nia trista sang’ riĉiĝis,
kaj en la trenon de trombono via,
mond‑alarmanta, glitas ja modeste,
sed tamen helpe, ankaŭ la tremanta
voĉo de nia torturita gorĝo:
orfa hungara riveret’ de veoj,
en ĉien-muĝan Moskvan riveregon,
kiu la mondon lavos pura nun.
Hosana al vi, nova di’, hosana!
Voĉ’
via estu nova verb’ de kreo,
planedon nian kotan, kulpan, oldan,
fuŝitan de malnovaj sinjor‑dioj,
vi, inter dioj nova kaj proleta,
formu feliĉa por la man’ martela
nin prenu sur titanajn viajn polmojn,
transknedu nin laŭ via propra bildo.
(1919)