De animo al animo

Árpád Tóth
El la hungara: Ferenc Szilágyi

La supran nokton ĉe l’ fenestro mi
rigardas kaj tra l’ vasta arkĉiel’
kunigas en okulojn miajn la
trembrilon mildan de forspaca stel’ .

Tra spaco nigra, frostdezerta ĝi
jen venis al mi ĉi senlaca flam’,
veturis bilionajn mejlojn kaj
ĝi kiom da jarmiloj migris jam.

Mesaĝ’ ĉiela, kiu fine nun
al celo venis, al okula vart’
kaj mortas milde, dum surfermas mi
la ĉerkfermilon lacan de l’ rigard’.

Mi lernis iam, ke per filtro tra
kristala instrumento de l’ kemi’
la lum’ ĉiela nin sciigas pri
atom’, parenca al la ter’ kaj ni.

ĉi lumon ŝlosas, sorbas mi je sang’,
atentas en medito, en silent’
praplendon kian ploras ĝi al mi,
ĉiel’ al ter’—al si la element’.

Doloras l’ astrojn eble la solec’,
orfeco sola en la vasta spac’?
Ke trans glacio, foro, nokto eĉ
ne trovas ili nin en frata pac’?

Ho, kial plori, stel’ , pli fore vi
ne estas ol la homa kor’ de kor’.
Ho, kiu dirus, ĉu de Sirius’
aŭ hom’ distancas oni plie for?

Ho ve, vi anim’, ho ve, amikec’,
ve, vojo de l’ animo ĝis anim’!
Mi sentas lacajn lumojn de l’ okul’
kaj inter ni: la frosta malproksim’.