MORTINTO

Vivanton per frukto regalas somero,
Per vino regalas la vintro.
Sed scias mi, kiel mortinto sin nutras:
Per larmoj sin nutras mortinto.

Jes. Kuŝas mortinto sur fundo de tombo,
Kie estas nek frosto, nek varm’,
Vizaĝ’ lia flavas, okul’ lia kavas,
Li kuŝas, atendas je larm’.

Kaj kuŝas, atendas: ĉu iu jam plendas,
Kaj kuŝas, atendas sub humo.
Nek dankon li konas, nek petis, nek donas,
Lin logas nek sun’, nek lunlumo,

Nek memor’, nek esper’ nek fora pejzaĝo,
Nur la griza larmsuko, grandkvante.
Kiam krakas la branĉoj kaj zumas la arboj,
Kaj spasmas la gorĝo pulsante.

Kiam ŝmacas la tero, vekiĝas silento,
Sekiĝas la osto en kaŝo,
La osto, la kruda, atendas je l’ nuda
Barakta, vivanta molaĵo.

Ĉar sciu: se kurbas la buŝo je ploro,
Li plezuras kun ĝoja ridaĉ’,
Dum plor’ ne forgesu sub molaj vizaĝoj
Pri l’ rid’ malica de l’ ostovizaĝ’.

Ho, kiom mi ploris! Jam tede! Per larmoj
Mordiĝis la koro en brust’,
Kiel la supraĵo de aĝa kupraĵo
Per pigra verdaĵo de rust’.

Mi ploris, kie neniu min vidis,
En aĉaj, malpuraj anguloj,
Ĉar nauzas ja min, kaj abomenigas
Poltrona ploraĉ’' de l’ okuloj.

Sed se vi pli volas, nor signu, niortinto,
Ne ĉesis festeno. plu daŭras regal’,
Se sekos okule la akvo, mi donos
Ja sangon kaj salon, aceton kun gal’,

Disfluos mi larme, sorbiĝos en teron,
Se tion vi volas, mortinto,
El ter’ mi vin lavos, el ter’ vin elfosos,
Elvolvos mi vin el tol-vindo,

Kaj kun vi ekiros la larmo-rivero,
Ekŝvelos malpure la flu’,
Tra l’ mur’ kaj tombar’ la rivero sovaĝa
Inundos, galopos ĝi plu.

Denove diluvo englutu la. teron,
Ne restu insulo sen mergo,
Kaj supre de l’ akvoj, sur ŝaŭmo de l’ akvoj
Arke’de Noah’: via ĉerko!

Mortint’, ho mortint’, vi, patrin’, amatin’,
Edzino, infano, homfrato!
Elpaŝu el barko kaj sendu mesaĝon,
Kiam bordos vi sur Ararato.