La Mesio

Estis la deka horo antaŭtagmeze, kiam la verkisto finis sian novan dramon. Vespere restis ankoraŭ du malfacilaj scenoj. Li traverkis la nokton. Dume almenaŭ dek nigrajn kafojn li kuiris por si kaj almenaŭ dek kilometrojn piediris en la strikta hotelĉambro tien-reen. Tamen nun li sentis sin tiel freŝa, kvazaŭ li ne havus korpon, tiel feliĉa li estis, kvazaŭ la vivo estus heliĝinta, kaj sentis sin tiel libera, kvazaŭ la mondo ĉesus ekzisti.

Li kuiris ankoraŭ unu nigran kafon. Li promenis al la bordo. Li serĉis la boatiston. — Ĉu vi portus min iom sur la akvon, Oĉjo Volentik? — li demandis. — Bonvolu ensidiĝi — diris la boatisto.

La ĉielo estis nubkovrita, sed vento ne moviĝis. Kiel grandega glimvitra plato, tiel glata kaj griza kaj brila estis la lago. Oĉjo Volentik remis per rapidaj sed kurtaj frapoj, kiel estas kutime sur Balatono.

— Kion vi pensas? — demandis la verkisto, kiam ili jam faris sufiĉe grandan kvanton de vojo. — Ĉu oni vidas ĉi tien el la bordo?

— Jes, ankoraŭ — diris la boatisto.

Ili iris plu. La ruĝan tegoltegmenton de la refreŝiĝejo lante jam kovris la arboj. El la bordo vidiĝis nur ties verdo, el la vagonaro vidiĝis nur ties fumo.

Eĉ nun? — demandis la verkisto — Eĉ nun — diris la boatisto.

Aŭdiĝis nur la plaŭdo de la remiloj; de la bordo jam ne atingis tien sono. Kunfandiĝis la domoj, la havenoj kaj la arbaroj. Vidiĝis jam nur unu krajonstreko, kie finiĝas la lago.

— Ĉu eĉ nun oni vidas ĉi tien? — demandis la verkisto. La boatisto ĉirkaŭrigardis. Oni jam ne vidas ĉi tien.

La verkisto defrapis de siaj piedoj la sandalojn kaj ekstaris.

— Nu, entiru do la remilojn, Oĉjo Volentik — li diris. — Mi provas iom marŝi sur la akvo.

Délelőtt tíz óra volt, amikor az író befejezte új drámáját. Este még két nehéz jelenete volt hátra. Átírta az éjszakát. Közben legalább tíz feketét főzött magának, és legalább tíz kilométert gyalogolt a szűk szállodaszobában alá s felezve. Most mégis olyan frissnek érezte magát, mintha nem is volna teste, olyan boldognak, mintha megszépült volna az élet, és olyan szabadnak, mintha megszűnt volna lenni a világ.

Még egy kávét főzött. Lesétált a partra. Megkereste a csónakost.

- Kivisz-e a vízre egy kicsit, Volentik bácsi? - kérdezte tőle.

- Tessék beülni - mondta a csónakos.

Borús volt az ég, de szellő se rezdült. Mint egy óriási máriaüveglap, olyan sima és szürke és csillogó volt a tó. Volentik bácsi gyors, de rövid csapásokkal evezett, ahogy a Balatonon szokás.

- Mit gondol? - kérdezte az író, mikor már jó darab utat megtettek. - Ide látni még a partról?

- Még ide - mondta a csónakos.

Továbbmentek. Az üdülő piros cseréptetejét lassan elborították a fák. A partnak csak a zöldje, a vonatnak csak a füstje látszott.

- Még most is? - kérdezte az író.

- Még most is - mondta a csónakos.

Csak az evezők csobbanása hallatszott; a partról már nem ért idáig a hang. Összemosódtak a házak, a kikötők és az erdők. Már csak egy ceruzavonás látszott, ahol véget ért a tó.

- Még most is ide látni? - kérdezte az író.

A csónakos körül nézett.

- Ide már nem.

Az író lerúgta a lábáról a szandált, és fölállt.

- Akkor húzza be az evezőt, Volentik bácsi - mondta. - Megpróbálok egy kicsit a vízen járni.