Spiralvojo

Jenö Heltai

El la hungara:
Ferenc Szilágyi

Sur kamelĝiba
montvoj’ malmola,
sur spiralvojo
mi amblas sola.
Ĝi nun ekkuras,
nun sekvas vojfalo
de val’ de monto
de l’ mont’ al valo.

Nuboj ĉe limo.
Senfin’. ĉielo.
Arbar’ ruĝrusta
kaj kluz’ - muelo -
kaj kie pinto
ĉielon tuŝas,
ruin’ malhela
nebule kuŝas.

Sun’ kvankam brilas,
jam palas rido
kaj pretas al la
aŭtun’ la lito.
Odor’ disforas.
Al kaparĝento
ŝvebigas brunajn
foliojn vento.

Ŝvebigas florojn
la vent’ aŭtuna,
vesper’ alvenas,
nubiĝo bruna.
Nubiĝo bruna,
silenta ploro
al rusta herbo,
al griza koro.

Kaj ree venas
la nubo migra,
ve, venis frue
la nokto nigra.
Mallonga vivo!
Ni adiaŭos.
Hier’ forkuris,
jen, jam morgaŭos.

En blinda migro
sur spiralvojo
al koro venas
junulmalĝojo.
Junulmalĝojo,
junaj sopiroj,
neplenumitaj
junaj deziroj.

Iamaj amoj,
iamaj tremoj,
senkisaj noktoj;
en kor’ poemoj.
Sonĝoj junstultaj,
espero pala
min nun revenkas
sur voj’ spirala.

Sopirojn, kiujn
forviŝis fino,
mortintoj karaj
el tomba sino.
Dum nokt’ vagantaj
ĉielanimoj
min nun brakumas
ĉe krutaj limoj.

Jen mil memoroj,
jen cent fantomoj
sur voj’ spirala
susuras sonoj.
Fornebuliĝis
post ni jam ĉio:
muel’ , mont’, arboj,
vivo, pasio.

Mi amblas sola
ĉe la spiraloj.
Kvazaŭ mi irus en
pasintaj jaroj.
Nun ĝi altkuras,
nun sekvas vojfalo
de l’ val’ al monto,
de l’ mont’ al valo.