Mortinta haveno ... Sur ĝia kajo
fabrikoj mutas armistice.
Maŝinojn mordas longavice
la rusta furiebro en malgajo.
Post putraj pordoj,
sur kavaj kortoj
formortis bruoj.
Longkolaj gruoj
kriple riproĉas al ĉielo.
Sub ruba polvo,
en ŝima volvo
ripozas dratoj.
Grasventraj ratoj
nestas kaj festas en la keloj.
Ho ve, la haveno en svenoĉena teno,
atendas senplende en deliro.
Ho ve, la haveno en ondotondro dronas.
Ĝin tombo ombrumas: ftiza spiro.

Mortinta haveno ... En ĝiaj domoj
parioj spiras, palas, putras,
per arboŝeloj nun sin nutras
kaj naskas ... Ho, naskas ĉi fantomoj!
Skeletaj miloj,
platbrustaj filoj
kaj inoj stultaj,
pedikoj multaj;
jen la armeo de l’ Laboro.
La sklavoj klinas,
en ruboj minas
kaj trovas — vanon.
»Ho, panon! Panon!!«
ĝemas sangspute la stertoroj.
Ve! Ve! En haveno de veo, ho, humilaj 
milmiloj funebre febre preĝas.
Ve! Vanas la dorna ornamo, triste Krista,
Nun, orfoj, amorfa Monstro reĝas!

Hej, uf! Do vekiĝu! ... Ek al laboro!
Vin la fabrikoj jam atendas.
Al la diablo, se vi plendas!
Do uf ! ... Vin kompatis la Sinjoro.
Skeletoj svarmas
kaj sin alarmas.
Jen luktaj tuŝoj,
jen pugnopuŝoj,
sakroj; ne estas plu amikoj.
La sklavaj rotoj
kun plandofrotoj
trotante tretas
kaj tretas ... tretas
al la pordegoj de l’ fabrikoj.
Jen en la haveno envenas panpeceto!
El miloj lojale al Etero
de Tero ekpsalmas la himnoj ne dankomanke
»Ho, glor’ al Sinjoro pro prospero!«

La kortojn plenigas armeo pala
Ne ŝparu forton! Klinu spinojn!
Jen fajfo vipas la maŝinojn
kaj tondre remuĝas vekrio ŝtala,
Terskua bruo!!
Elektra fluo,
vaporo saltas,
neniam haltas;
rompas la Vivo rokotombon.
Maŝinoj ruktas,
uf! uf! produktas
kun sputo voma
por gloro homa:
tankon, grenadon, gason, bombon.
Tra stratoj tretataj per tridek tri trumpetoj
jubilas fanfare are miloj
kaj kantas »Ho, sankta ja estas la Laboro
por festa estonto de la filoj.«