Julio Baghy

RIBELA DEMANDO.

Mi batalis, sangis en la unua vico
kaj vivforgese sturmis por la glora venk’;
nun, kriplul’ senhejma, tremas mi pro l’ polico
kaj maĉas sekan panon sur la strata benk’.

»Cion por patruj’!« — postulis la reĝordono
kaj tuj mi donis ĉion sen demanda vort’ ...
Kion donis vi, fiera sinjor’ de l’ domo
ĵus forpelinta min de via hejma pord’?

ĈIUTAGA ĜEMO.

Mateno, ho, maten’,
mensoga amantin’,
ĉielpromesa sojlo de l’ infero,
min tedas via ven’...
Vi kial vekas min?
Kun vi revenas tago kun sufero.

Vi, tago kun sufer’,
abisma larmomar’,
en vi kirliĝas, putras, kio estas . . .
Fajreron de l’ esper’
englutas la ondar’.
por la vespero nur mallumo restas.

Vespero, ho, vespero,
trompema ŝajna mort’,
kompatu min; mortigu la matenon,
la tagon kun sufer’
kaj via sorĉa fort’,
al mi donacu longan noktan svenon!

KROZADO.

Ĉe vojkomenco sur la mar’ de l’ Vivo
ni fidas al favora vent’;
ne pensas ni pri ondotomb’, pri rifo ...
La velojn ŝvelas revoj cent’,

Sed kiam la Vivmaro ekribelas, 
nin venĝe vipas sortkoler’;
La ŝip’ kun direktil’ rompita velas
pelata nur de l’ Malesper’.

Formortas revoj. Dronas kredo, fido.
Nur onda ludo regas nin.
Al ŝiporand’ nin spasme kroĉas spito
ĝis rod’ de ĉiu ŝipruin’.

Ĉar tie ŝipo de l’ imago sorĉa
al fabellando logas nin ...
Ni transŝipiĝas kun forgeso dolĉa
por veli ... veli, sed sen fin’.