Ahasuerus of Love XI

O happy ones, who, like the birds, can build
A nest upon their love’s discovery,
With feathers of the gentle virtues filled.

For all their wisdom is Sufficiency
And in the shallow water of Content
They catch the small fry of Felicity.

Warm up their tepid tea, old sentiment
Upon the fire of kisses and caresses
If good, permitted longings ever tempt.

No violent longing for the New oppresses,
Or strikes them harshly with enchanting curses;
The gentle chain that binds them also blesses;

Their love, a poem of a thousand verses,
They can re-read in gentleness and peace,
And gather thence new pleasures and new forces.

They do not run; they only walk at ease
In the same garden; and they never tire,
And all its many beauties always please.

But here am I, Knight of Eternal Fire!
The son of Sloth and Sensuality,
The ruler and victim of Desire!

I, in journey wading to the knee
In blood and tears, in moans and sighs and pain,
The vulture of Destruction following me,

I, love’s Ahasuerus, run in vain,
Accursed, to seek for happiness, be blest,
To find my happiness a heavy chain.

If Destiny would give a woman’s breast
In charity, where once the driving scourge
Of my Desire would let me lie and rest—

In shining eyes, free from the cruel urge,
To read a peaceful joy, in tranquil mood,
To sound the depths of Beauty, and submerge...

Salvation! ah, salvation—if I could!
My love is but absinthe of the moment,
To build a nest in Spring, but never brood...

A violent wind, a new desire in ferment
Tears down the nest—I run, I cannot find
My home, eternal exile—ah, the torment!

Tortured, I love the whole of womankind!
There, lying dead upon my wandering track,
Hearts—and I do not dare to look behind!

My tiger love has torn them into wrack,
Sucks blood, insatiable; and now appear
Above my heart these letters, graved in black:

Abandon hope, all ye who enter here.

Ho, feliĉuloj, kiuj, kvazaŭ birdoj,
Kontruas neston post la enamiĝo
El molaj plumoj de la dolĉaj virtoj.

Ilia saĝo estas la Sufiĉo.
En malprofunda akvo de l' Kontento
Ili fiŝetojn kaptas de l' Feliĉo.

Malvarman teon de l' malnova sento
Sur kisofajro ili revarmigas,
Se venas bona kaj laŭleĝa tento.

Dezir' de Novo ilin ne instigas,
Ne frapas per trudforto sorĉopova,
Katenoj dolĉaj bene ilin ligas.

En sia amo, en poem' milstrofa,
Relegas ili milde kaj serene:
Troviĝas en ĝi ĉiam io nova.

Ili ne kuras: iras nur promene
Ĝardenon saman. Dum trankvila iro
Elĝuas ĝiajn multajn belojn plene.

Sed mi, jen mi! Infera kavaliro!
La filo de Volupto kaj Enuo,
Mi, estro kaj viktimo de l' Sopiro!

Piedoj miaj vadas ĝis genuo
En sango, larmo, ĝemo kaj ĉagreno,
Kaj post mi: la vulturo de l' Detruo.

Mi, Ahasver' de l' amo, sub malbeno,
Kuradas post feliĉo furioze,
Por senti la feliĉon peza ĉeno.

Ho, se la Sorto donus jam almoze
Virinan bruston, kie skurĝa pelo
De la Sopiro ĉesus, ekripoze.

Ah, legi longe el okula helo
Kvietan ravon! Resti fine, resti!
Sondi profundojn de l' trankvila Belo:

Jen estus savo! Sed mi amon festi
Nur povas per absinto de l' momento,
Konstrui neston, sed neniam nesti,

Ĉar ŝiras for la neston kruda vento
De amsopiro nova. Kaj, mi kuras,
Eterna ekzilito. Ve, turmento!

Ke am' al ĉiuj inoj min torturas!
Jen, kuŝas morte, sur la vojo migra
La koroj! Rerigardo min teruras:

Disŝiris ilin mia amo tigra,
Suĉanta sangon, ve, neniam sate...
Sur mia koro staras skribo nigra:

Lasciate ogni speranza, voi ch' entrate.