Lamento por la ciganoj

lliaj hejmoj estas la senfinaj
                      ebenoj de Eŭrazio.
Ilia tegmento la stelluma ĉielo
                      sub kiu ili dormis en triba ĉirkaŭbrako.
Kvazaŭ papilioj ili neniam povis kontenti
                      pri la gusto de unu floro
Sed devis serĉi konstante
                      la lumon de ĉiam novaj ĝardenoj.
lli ne volis rezigni la liberecon
                      vagi tra la kontinento
por la prezo de propra patrio.
                      Nomadi sen malhelpoj
de lando al lando
                      estis tiel valora por ili
kiel la vivo mem.
                      Ili parolis strangan lingvon
kiun la erudiciuloj konsideras la plej malnova
                      sed postlasis nenian skribon.
Kaj ili kuraĝis esti tiel diferencaj disde la aliaj
                      restas ilia ĉefa testamento.
Tamen ilia amo al la muziko estis tiel senlima
                      kiel ilia amo al la libereco.
La vibrantaj kaj melankoliaj melodioj kiujn ili violonis
                      vagante de lando al lando
retrovis sin en la notlibroj
                      de famaj komponistoj.
Ilia nomademo vekadis suspektojn
                      kaj ofte kaŭzis persekutojn.
Kvankam senkulpaj pri ajna idolatrio
                      multaj estis devigitaj adopti fremdajn kredojn
lliaj virinoj posedis la arton
                      antaŭdiri la estontecon de aliaj
sed havis neniun antaŭsenton de tio
                      kio okazos al ilia propra popolo.
Kvankam ilia tragika sorto malofte menciiĝas
                      en la analoj de la dummilita Holokaŭsto,
ili postlasis al ni —
                      antaŭ ol konsumiĝi en krematoriaj fajroj —
la unikan testamenton:
                      tiun de la popolo
kiu praktikis sen prediki
                      kion ĝi kredis —
ke popoloj ne devas esti dividitaj per bordlimoj.

1979