Hajkaro

de Jorge Luis Borges

Iras en sombro
libroj, ŝlosiloj, bildoj.
La samon mi.

Min ne ĝojigas
en la Ĝarden’ migdalo
Pensas pri vi.

De tiam mi
movas ne plu la pecojn
sur ŝaktabulo.

La vasta nokto
jam ne plu estas nun
pli ol aromo.

La man’ maljuna
ankoraŭ faras versojn
jam forgesotajn.

Ĵus mortis homo.
La vangharar’ ne scias
ke ungoj kreskas.

Ĉu vere veras
la sonĝo forgesita
antaŭ l’aŭroro?

Fora birdkanto.
Ne scias najtingalo
ke ĝi konsolas.

Ĉu en hieraŭo,
ĉu en Kartagaj kortoj
falas ĉi pluvo?

Jen mia mano,
tuŝinta iam vian
suplan hararon.

Ĉu imperio
aŭ ĉu lampir’ ĉi lumo
estingiĝanta?

Sub la alero
spegulo rekopias
sole la lunon.

Al mi rakontis
ion vesper’ kaj monto
Mi jam forgesis.

Sur la ĉielo
tiu sentempa formo:
jen nova luno.

Aŭror’ okazas
en la dezerto ankaŭ.
Ĉu iu scias?

Revas la glavo
en paco pri bataloj.
Mi ne la samon.

Kordar’ silentas.
Eksciis la muziko
kion mi sentas.

Jen nova luno.
Eĉ ŝi rigardas ĝin
el sia pordo.

reverkitaj de Aldo de’Giorgi
surbaze de tradukoj de
Carlos A. Castrillon