Habelo kaj Kaino

I

Ras’ de Habelo, manĝu, trinku;
Vin Dio alridetas plaĉe.

Ras’ de Kain’, en koton sinku,
Rampu, kaj mortu mizeraĉe.

Ras’ de Habel’, la fum-ofero
La nazon de l’ Seraf’ karesas!

Ras’ de Kain’, ĉu la sufero
De via plag’ neniam ĉesas?

Ras’ de Habel’, al vi la bestoj
Prosperos, kaj fekundos grundo;

Ras’ de Kain’, en la intestoj
Hurlas malsat’, ĉi fava hundo.

Ras’ de Habel’, varmiĝu ventro
En patriarka hejm’ kvieta;

Ras’ de Kain, en via antro
Frosttremas vi, ŝakal’ skeleta!

Ras’ de Habelo, amu, svarmu!
Eĉ via oro naskos idojn.

Ras’ de Kain’, korbrule larmu,
Timu la grandajn apetitojn!

Ras’ de Habelo, kresku! Tenu
Festenon kiel arbar-cimoj!

Ras’ de Kain’, survoje trenu
La familion, sortviktimojn!

II

Ras’ de Habel’, fumanta humo
Per via putro pligrasiĝos!

Ras’ de Kain, duonplenumo
De via tasko ne sufiĉos!

Ras’ de Habel’, jen hont-sigelo:
Bastono venkas vian feron!

Ras’ de Kain’, ek al ĉielo,
Por ĵeti Dion sur la teron!