Poemoj de Jaroslav Seifert

Venontan fojon ŝparu pli.
Kiom ĝi kostis ja nur do?
De l’ panjo kelkajn frazojn ĉi
preskaŭ parkere konis mi.
Ŝparis ŝi el malmulto.

— Hartondi iru kun prefer’.
Laŭkone sekvos admono:
Morgaŭ vi petos pri kajer’
kaj mankos al ni eĉ krejcer’,
domaĝe pri la mono.

Mi trudis al ŝi kun perfort’
tufon da blu’ printemp-suna.
Dum pagis ŝi per kisa sold’
molis karese sia vort’:
Filet’, mi jam maljunas.

Plend’ ripetiĝis post jarpas’,
poste kun malpli da ardo.
Kiam rompiĝis la florvaz’,
ŝi lokis florojn en la glas’
restinta de mustardo.

Horloĝo batas post la vand’,
premas min muto de muroj.
Panjo, tuketon sur la vang’,
kuŝas en lito, jupa rand’
kovras sen mov’ la krurojn.

Mi prenas ĝin ĉe l’ frida man’,
fingroj sur polmon sin premas.
Al ĝi bukedon mi kun am’
enmeti volas laste jam.
Eĉ nun ĝi rifuzemas.

Paĉjo fumadis pipon
kiam finiĝis tag’.
Mi vidas la ekipon:
saketon kun tabak’.

Silente disiĝadis
nubet’ el griza blu’.
Kion ni ame ŝatis,
tion ni amos plu.

Li, kiam mallumiĝis,
sidadis sur verand’,
kaj alumet’ sufiĉis
eklumi al la vang’.

Kio ja estus, kio,
la viv’ sen rememor'?
Plej bela idilio
el pipo ŝvebis for,

Sed panjo koleremas,
nur milde, sen impet’,
ĉar paĉjo , nu, dissemas
tabakon el saket’.

Se pipo strikon faras,
li petas pri absolv’.
Al kiu ne elfalas
iom da cindra polv’.

Silente disiĝadis
Nubet’ el griza blu’
Kion ni eme ŝatis,
tion ni amos plu.

Li en malsano lasas
pipon sur parapet’.
Kaj panjo larmojn kaŝas
plorante en sekret’.

Ŝi ĝin tenere tuŝas
sen naŭzo pri odor’.
Nun misodoro fuĝas.
Nun spiras el ĝi flor’.

Karese ŝi ĝin prenas
hontruĝa antaŭ ni.
Kaj sur la pip’ ektremas
da perloj pli kaj pli.

Silente disiĝadis
Nubet’ el griza blu’.
Kion ni ame ŝatis,
tion ni amos plu.