Du Judoj

Dum vesper’ de aŭtuno en Vieno, 
En la bronza lumo antaŭ milito —
Kompreneble la lasta —
Mi laŭiris dum medita promeno
Sunan aleon, post du maljunuloj judaj. 
Stumbletante, ili debatis, sub zenito
Pale lazura, vasta,
Pri la reguloj kaj la saĝ’ Talmudaj,
Pri komento, kaj komento pri la komento.
La piulaj bukloj, nigraj ĉapeloj,
En la lasta spiro de l’okcidento,
Flirtis; sur la vizaĝoj dancis
Foliombroj, kaj malantaŭ la korvmanteloj
Moke la longaj ombroj prancis.

Blindaj pro la brilo ebena,
Kaj pro la penso, ill paŝis,
Al la forn’; la nigra inundo
Kiu fluis el la piedoj kaŝis
Jam la aleon, domojn; kaj, omena,
Ombris sur la ĉiela fundo.
Horizonte la duona disk’ en atendo
Nimbis ore gigantajn siluetojn
Kiuj geste debatis interpretojn
De komento, kaj komenton pri la komento.
Kiam mortis lasta lumeta strio,
Malaperis ili en la kosma nenio.

Nun, en lasta helo, memore,
Tiuj judoj kun mi subire tardas;
Sed la longan ombron mi ne rigardas:
Nur la falantan sunon miresplore.

L. N. M. Newell