Al memoro de Majakovskij*

Ankoraŭ unu morto stulta, malbezona
kaj el la fronta vic’ elfalis la poet’,
poeto-bruegul’, diboĉe vortosona,
      kantisto kaj amiko de l’ prolet’.

En flava jak’ vestita arlekene
li disonancis inter frakoj-ar’,
kaj ĵete ŝprucis vortojn li malbene
      proteste kontraŭ ŝima ordinar’.

De la estrado sonis lia voĉo
kaj akre tranĉis aŭdon de l’ filistr’.
Kaj lia juna brav’ ŝaumegis bru-diboĉa,
      pri novepok’ li estis tamburist’.

«Nebul’ en pantalon’» — unua flama voko,
aŭgura sonpoem’ de l’ sanga period’
dum gaso tra Eŭrop’ sterniĝis premsufoka,
      kadavre falis roto post la rot’.

Malamon al la «is’», ekstaron al la «oso»
en ŝrapnelanta vers’ li kriis sur la plac’,
kaj vidis li la vivon en ĥaoso,
     dialektikis li Militon kun la Pac’.

Krudpoeziis li, ritmŝire vortojn skandis,
ĵetante ilin en svarmanta konsonant’,
sed lia fajra flam’ la novan verson fandis,
     en nova form’ eksonis nova kant’.

Sintezis formon li kun la enhav-esenco,
kaj tra ŝancela grund’ de l’ versa asonanc’
li bone vojis ja el koto-dekadenco,
     per marŝo-poezi’ li mokis pri l’ romanc’.

Por li la poezi’ ne estis celo-fakto,
por li ĝi estis do konstrua nur faktor’;
konkreton vidis li en ĉiu ajn abstrakto,
     al ĉiu «bagatelo» servis kun fervor’.

Ne «arto por la art’» en lia vivo gvidis,
sed la revoluci’ en sia multfacet’;
en ĉiu malgravaĵ’ li seriozon vidis,
     de ĉiutaga krud’ li estis flampoet’.

La mondon de l’ filistr’ malamis li aktive,
elvokon ĵetis li al vivo-komfortem’,
sed, ve, dialektikis la pasi’ pasive:
     kaj li en vivo-kot’ pereis fine mem.

Momenta malfortiĝ’, hezito de cerbumo
malsana paroksism’—kaj pafo en rezult’.
Sed nin ne erarigos tiu ĉi resumo
     kaj de filistra rond’ mokanta klaĉ‑tumult’.

Se falis lia «is’», viktim’ de l’ senkonscio, —
en ni ĉiame do vivŝprucos lia «os’»
per viglaj versoj de l’ pulsanta energio,
per flamaj vortoj de l’ fajranta plac-patos’.

La 26-an de Junio 1930

* Vladimir Majakovskij (1893-1930). Grava poeto, kiu post la rusa revolucio dediĉis sin al la kreado de tia poezio, kia celis himni la komunismon kaj la kreadon de kulturo proleta. En 1930 li mortpafis sin, parte pro personaj kaŭzoj, sed verŝajne ankaŭ parte pro seniluziiĝo pri la proleta revolucio. [Noto de la red.]