La duobla vizio

La rivero en tiu ĉi posttagmez’ novembra
Restas en ekvilibro de nubo kaj de suno:
Ĝian fluadon brila obskur’ kaj sombra lumo
Tombvestas. Ĉio ŝajnas trankvila kaj samtembra.

Siamĝemele kunas realo kaj kopio:
Salikojn la sozioj rekreas. Ĉevalino
Bruna sian figuron trinkas. Ne estas limo
Kie solido ĉesas, estiĝas fluzio.

La idealajn memojn ni apud la rivero
Kontemplas, ĉi kristal-aŭguratajn kaj muarajn:
Ni ilin alsopiras, ĉar ĉi ciferojn karajn,
Ni scias, ventsuspiro forviŝos de l’ kajero.

Ne pro pasem’ ilia mi timas, sed pro l’ penso,
Ke etendiĝas amoj plimultaj de la homo
Ĝis nerealo—el la fakta pro bildfantomo
Kiun ĝi mem generis, dreniĝas la esenco.

Instruu do, duobla vizi’ de l’ aŭtunfluo,
Toleri la fandiĝon, difuzon de l’ pasio!
Plej puraj akvogemoj de pura iluzio:
Responde miajn radiojn fariĝu tem-unuo!