Glasgovo: frumatene

Griza trankvil’ sordinas ĉi urbegon.
Aspektas fremda ĉiu strat’ senhoma
kaj kvazaŭ kaŭratendas perturbegon

de l’ tagtrafiko. Grizo monokroma
de l’ pala nebuleto sur ĉielo,
de l’ fulg-tegita masonaĵo doma

kaj de l’ pavimo, kvazaŭ akvarelo
signifon kaptas de l’ moment’ preciza.
Sed nur momente. Tra la griza helo

brupaŝas eĥe homfiguro griza,
kaj kvazaŭ per signal’ la tagon hisas.
Subite raŭp-alrampas tramo ftiza,

kaj stratpuriga aŭto bruske pisas.