Miajn planedojn oni ŝtelis,
esperojn al rubujo pelis:
marsanojn oldaj ne ekzistas,
kaj venusanoj ne faŝistas,
kaj nia luno estas vaka,
sen alistela band’ ataka;
sub jupitera atmosfero
ne rampas vivantar’ el fero,
kaj en la zon’ asteroida
jam ne komplotas cerbo frida...
Priŝtelis min, eĉ sen intenco,
la mirindaĵoj de l’ scienco,
kiujn mi devus tre admiri
anstataŭ sakri kaj fi-diri.
Diablo prenu la realon,
se ĝi detruas mars-kanalon!
Mi fekas pri la faktplenumo
kontraŭ Princinon de Barsumo!

Al steloj galaksiolimaj
vojaĝu mi? Tro malproksimaj!
Junuloj tion fantaziu—
sed iam velkos ankaŭ tiu,
kiam scienco pezaplande
invados galaksiorande,
kaj trovos tie, ja kun spleno,
nur senvivecon de l’ malpleno.

Aŭ eble, dum la homoj vivos,
la homa fantazi’ aktivos?