Poemoj de Heinrich HEINE

Kara kanto tra la kor’...
(Leise zieht durch mein Gemüt...)

Kara kanto tra la kor’
Iras delikate,
Flugu kant’ printempa for,
Flugu sonorade!

Ĝis floranta korto vi
Vian gajon ŝutu,
Serĉu vi — anstataŭ mi —
Rozon kaj salutu!

Vi ĉarmas, puras, belas
(Du bist wie eine Blume...)

Vi ĉarmas, puras, belas
Kaj pompas, kiel flor’.
Mi vidas vin kaj tristo
Sin nestas al la kor’.

Kun bena man’ mi petas
Favoron de l’ĉiel’,
Ke por eterno pompu
Ĉi ĉarmo, pur’ kaj bel’.

Lorelej’
(Lorelei)

Ne scias mi, kio nun estas,
Trafita mi de trist’
Kaj praa fabelo restas
Enkape, kun insist’.

Malvarmas aero, fluadas
La Rejno kun trankvil’,
La pinto de l’monto paradas
En sunsubira bril’.

Kaj supre jen orblondharara
Mirinda belulin’,
Brilegas juvelo, tre kara
Dum ŝi kombadas sin.

Per ora kombil’ ŝi sin kombas
Kaj sonas ŝia kant’;
Sorĉforta sonoro pompas
Kun pur’ de briliant’.

Ŝipiston de l’barko malgranda
Ekkaptis ve, sopir’,
Rigard’ ne rifojn vidanta,
Ĝin supren tiras dezir’.

Kaj fine: Por hom’ kaj boato
Profundas jam dronej’...
Mi kredas ke sekvis la fato
Pro kant’ de Lorelei’.