Amikon mian mi koleris:
rakontis ĝin, ĝi malaperis.
La malamikon mi koleris:
silentis mi, koler’ prosperis.

Kaj mi akvumis ĝin timeme
per larmoj nokte kaj matene;
kaj mi sunumis ĝin per ridoj,
subtilaj ruzoj kaj insidoj.

Tage kaj nokte ĝi elkreskis
ĝis ĝi brilantan pomon naskis:
la malamiko brilon gvatis,
kaj kiel mian ĝin konstatis,

kaj en ĝardenon mian paŝis,
kiam ĉielon nokto kaŝis:
mi ĝoje vidas lin matene
sub arb’ sternitan enĝardene.