Ĉielen brakojn siajn etendanta,
Turnante sin al dioj nevideblaj,
Homar’ plendkrias: — “Ho, nekortuŝeblaj,
Servataj dioj de la sort’ venkanta,

Nin, kial kreis vi?!  Rapideganta,
Nur naskas tempo, da neestingeblaj
Dolor’, luktad’, krimar’ neimageblaj,
Aregon nigran, en tordiĝ’ konstanta . . .

Ĉu, do, ne preferindus, en senlac’
De kio ne jam estas, de nenio,
Restadi en eternal, dorma pac’?

Nin, kial vokis vi, por fi-destin’?”
Sed la diar’, kun plia emocio,
Demandas: — “Hom’! vi kial kreis nin?”

(El la portugala, trad. Abilio Ribeiro)