LA UNIVERSALA FRATECO.

Sur ondegoj malpacemaj,
De profunda, nigra mar’
En ŝipet’ iras sentime,
Plej kuraĝa maristar’,
Estas tero malproksima,
Ocean’ montriĝas nur’,
Sur akvaro la senlima
Ne briletas ja lumtur’.

Kaj la nokt’ estas malhela,
Sed ŝipet’ antaŭen iras,
Sub ĉielarkaĵ’ senstela.

Kion serĉas vi, ŝipistoj,
Tra dezerta l’ ocean’?
Ĉu la morton vi ne timas
Pro koler’ de l’ uragan’?
Kien iras, ho bravuloj,
Kion, fratoj, celas vi?
Nur riferoj, ne insuloj,
Ja troviĝas tie ĉi:

Kaj de l’ vento forpuŝata
La ŝipet’ antaŭen iras
Sur akvaro la malglata . . .

“Niajn hejmojn forlasinte
“Ni foriris el Patruj’
“Al haveno ni vojaĝas;
“Ĝi aperos, certe, tuj’, . .
“Ke ĉiel’ bela fariĝos,
“Ke ne estos plu danĝer’,
“Ke la maro trankviliĝos,
“Nin certigas la esper’. . ”

Ventoj ĉesas .. . En ĉielo,
Inter nuboj, tremetante,
Ekbriletas luma stelo . . .

Al ŝipistoj nun similaj,
Ni laboras kun fervor’,
Ĉiujn barojn ni faligos
Nur kun amo en la kor’;
La Espero nin protektas,
Dum vojaĝo regas ĝoj’.
Verda Stelo nin direktas
Tra la tuta longa voj’ . . .

Ni daŭrigu, kolegaro,
Ni laboru kuncelante,
La FRATECON DE L’ HOMARO.

Joao Baptista Mello Souza,
Rio de Janeiro, Brazilujo.