Maljunulinaj manoj

Vi estas jam maljuna,
peze laca
kaj aŭtune velka.
Pasis la pasinteco suna.
Kaj nun,
kiam vi rerigardas,
nun,
kiam vi maljunuline spertas,
vi ne plu certas,
ĉu ĝi entute estis kelka.
Sed ĉe la fino de la vivovoj’
oni ne plu demandas,
ĉu vere
iam estis ia ĝoj’.

Vi maljunas.
Profundaj sulkoj viajn vangojn kovras,
kaj jaroj viajn harojn rastas. . .
Dum via vivo
ĉiam vi malriĉis.
La korvoj de malriĉo
en viajn sonĝojn grize kriĉis.
Kaj eĉ nun
vi nur  plu povras.
Malsanoj, laco vin balastas.
Sur viaj manoj vejnoj bluas.
Kaj tagoj paŝas kaj tempo fluas,
kaj ĉiam la samaj zorgoj propras. . .
Manĝaĵojn, ankoraŭ, vi kuiras,
kaj lante, lante, lante iras.
Vi maljunas.
Viaj okuloj,
senŝanĝe,
post nubaj tuloj
tamen plu kiel steloj brunas.

Multaj virinoj al mi plaĉis.
Multaj virinoj al mi plaĉas.
Ne, tio ne estas kalumnio,
tion oni prave klaĉas.

Malgraŭe,
nur vi estis mia hejmo,
mia ŝirmejo,
mia hejma nesto,
haveno,
kiu ĉiam pretis,
ĉu ŝtormo estis,
ĉu plagis pesto,
ĉu mi kreditis, ĉu debetis.

Vi estis lumturo,
kiu lumis,
kiam mi stumblis en obskuro,
Itako,
kiu hele fumis,
sur la linio de horizonto, 
kompaso,
kiu celon montris,
kaj firma, solida, sava ponto.

Sur viaj manoj bluas vejnoj.
Tamen tiuj manoj estas kosmoj,
kiujn ne prikalkulos cent Ejnŝtejnoj.