NOVA ODO

 

de Lou Harrison

(tr. Bruce Kennedy)

 

I.

 

La Sorĉistino en l’Atomnebulo

    havas cindran falan haron, brile mortigan.

          Ĉie sekvas ŝin raketpilotoj

          kaj ŝi rajdas kune.

          Eĉ el la submaro ili pafas.

          Eĉ el tiu pra‑utero.

          Senkaresaj iliaj falspenisoj,

          ne la naĝan semon ĵetas,

          nek laciĝas, nek denove releviĝas.

      Oldan Faton ili amas, ŝlime brilan,

      polve putran, dentgrincante mondmanĝanta

          La Mortiganto venas!

          Orda, Uniforma, Sankta,

          li progresas de antaŭe.

          Fuĝe pensas la epoko,

          retiktakas iom,

          kaj la paŝ’ pro timo glitas . . .

      Aĉa homfeŭdanto! Rabistino

      de l’venontaj idoj!

      Aĉa karnŝiranto, florbrulanto!

 

II.

 

Sed de Mars-armiloj

          homoj iras Homon.

      Serĉas sovaĝulon en kaverno, nesto—

          tie kor‑porcio estas—

          barbo, har’, denaska plaĉo, besto.

      Ili eniras praarbaron pacfaritan,

          jen el sonĝoj plorvekiĝas

          ĉasi sian memon.

          Krias ili “Pan—alvenu nin surprize,

          kiu nun ĵus malaperis ĉie”—

          Instiganto (ili esperas) al

          konstruo kiel pasintece.

          Ili miskalkulas (la senspiraj),

          ĉar rigardu,

          ili treme svenas al ripozo.

     Sed la Amoranto senkonscie,

     kiel urso en kuŝejo dum la vintro,

     dormas tra malvarmo.

     En la praarbaro li vekiĝas,

     senrezista kaj laika, nuda, rekta:

     kuri, kisi, levi homojn unuope.

          Kor’! Memoru lian spiron

          ankaŭ lian iron,

          lian hejmon kaj riĉecon,

          la resaniganto!

 

III.

 

     Tiam al la flamaj astroj.

          Kaj en ingo Ternaskita, rajdi Lunon,

          paŝi sablan Marson:

          Preter nia suno, enrapidi al la centro—

          konatiĝi kun aliaj mensoj,

          kun najbaroj de la lumoj:

          Tiam do, finfin’ elkatenigi tempon,

          kaj trairi galaksiojn.