BEETHOVEN
Al Ivo Lapenna kaj Harry Holmes, danke
Titano oni nomas lin, kaj jes, jes!,
ekzaltas la koro soranta, suprenlevata:
nanoj ni estas ĉe lia dieca potenco,
nur Titano scius forĝi tian muzikon,
per tia belo, pet delikata majesto,
tiel esprimi aspirojn de homoj strebantaj.
Kaj vortoj subite palas, «bela poŝpleno»
jam ne sufiĉas, nenion atingas, velkas,
pro l’ pura senvorta ondo de harmonio.
Tie, sube, sub molaj strioj da lumo,
cent viretoj, sufiĉe normalaspektaj,
kalvaj, rondetaj, patroj de familioj,
per la magio preter la tempolimigoj
kvazaŭ unu ĉiela voĉo vivigas l’ aeron,
vibrigas animokordojn, kreante belon,
kiu elŝgiras liberige la lastan larmon.
Kaj du malgranda homo, kiu en manoj
malgrandaj tenas la nevideblajn fadenojn
kaj manipulas marionete la ludantaron —
vidu, kiel li kreskas sub niaj okuloj,
per sia potenco katenas al ni la korojn
kaj revivigas genion de majstro mortinta!
Kio pli ol muziko rekreas, al vivo revokas
la pasintecon? Ludwig von Beethoven
hodiaŭ vespere, en tiu ĉi halo — ekzistas.
Kaj antaŭ lia majesto duboj forkuras.
. .
enigmo de nia raso momente solviĝas:
por tio ĉi ekzistas gent’ baraktanta,
kaj ĉia komerca luktado ekzistas por tio,
ke unu Titano povu per sia genio
esprimi la sencon, la triston, ĝojon, doloron
de tiu luktado, de niaj povraj klopodoj,
kaj dum momento montri al ni la homecon.
1955
|
