Ludmila Silnova

Hirundo

Mi estas hirundo, la nigra hirundo!
Malbone mi iras sur tero,
Sed povas ekflugi dum unu sekundo,
Manovras kun lert’ en aero.

Mi estas hirundo, la simpla hirundo!
Kaj skulptas mi mian nesteton
El koto, pajleroj kaj lano de hundo,
Kaj nutras malgrandajn birdetojn.

Mi estas hirundo! Ansera fiero
Neniam vastigas la bruston,
Eĉ se mi posedas antikvan misteron,
Mi ja orakolas nimbuson.

Mi estas hirundo...

Tankaoj

1. Krepusko. Arbo,
   Ŝutkovrita de prujo
   Blanka, malvarma.
   Paruo sidas sur ĝi.
   Ho, izoleco mia!
    
2. Printempo. Urbo.
   Mar’ malproksime estas.
   Kial ĉi tie
   Vento tolaĵon same,
   Kiel velojn, disblovas?
    
3. Verŝita parfum’.
   Blanka popla lanugo.
   Belaj virinoj
   Vagas sur urbaj stratoj.
   Ŝuoj kalkulas tempon.
    
4. Tankaoj el Land’
   De Superiranta Sun’!
   Invad’!.. Surprize
   Kvazaŭ karan kukolon
   En la versoj mi aŭdas.
    
5. Fin’ de jarcento.
   Pompe paduso floras.
   Kun maltrankvilo
   Mi pririgardas Landon
   De Subiranta Suno.
    
6. Ho patrolando!
   Jen ĉerizarbo floras
   Ĉe ligna baril’...
   La subiranta suno
   Akvon de lag’ ruĝigas.
    
7. Estas krepusko.
   Korvo sidiĝis manĝi
   Sur ĉerizarbo.
   Sun’ okcidente estas.
   Mi staras apud fenestr’.
    
8. Super Polesi’
   Cikoni’ blanka flugas...
   Belorusio,
   Bela Rusio mia!
   Ĉu Hirosim’ ci estas?
    
9. Ĉiaj objektoj
   Havas nur singularon
   En strof’ de tanka’.
   Orienta saĝeco!
   Ĉu ni ankaŭ konceptos?
    
10. ... Sed tamen varme!
    Sun’ en ĉielo penas
    Kiel mastrino
    En kuirejo. Viroj
    En gastsalon’ diskutas.
     
11. En blua ĉiel’
    Mevo de la espero
    Ŝvebas refoje.
    Maten’? Tagmez’? Aŭ krepusk’?
    Kiu respondi povas?
     
12. Maro. Nebulo.
    Sun’ elrigardi volas.
    Elporti ilojn
    Ondoj de la progreso —
    Kaj forviŝas surskribojn.